Krieger des Lichts

Toen ik mijn fiets optilde zag ik dat de kilometerteller precies 20.00km aangaf. Zolang waren we nog niet onderweg. Ik kontrolleerde mijn bewegende delen en die van de fiets. Niets leek echt kapot te zijn. Ik keek naar mijn handen die de val hadden gebroken op het Califonische asfalt, enkele open plekken in de palm van de hand en de rechterarm zag er gehavend uit. Als een profi stond ik langs de kant van de weg te wachten op de volgwagen die me een nieuwe fiets gaf. In plaats hiervan kwam er een behulpzame Amerikaan. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en wat er gebeurd was. Hij kon ons helpen, hij was ook een fietser: I have a Trek Madone. Het hebben van een Trek Madone maakt je nog geen fietser, maar Amerikanen overdrijven graag en groot spraak is niet onbekend. Hij haalde zijn rode Kruis koffer en had een hoop wonderbare desinfectiemiddelen, zalven, pleister en meer. De opengereten huid werd verzorgt en de fiets werd nog gekontrolleerd op breuken en krassen. Leon wilde me wel naar huis brengen maar dat vond ik een beetje overdreven, we hadden pas 20.00km op de teller dus de tour wird voortgezet. Mijn zelfvertrouwen had een deuk opgelopen en had plaats gemaakt voor angst en respect.
Vanmorgen werd mij gevraagd of ik vanavond een stukje voor de blog schrijven wilde. Dat was voor mij ok, maar dan moest er die dag wel iets gebeuren. Het leven van een duatleet in een trainingskamp is eigelijk saai. Slapen, eten, rondhangen, een beetje lopen en een mooi rondje op de fiets draaien. Daar kon ik geen stukje over schrijven. Op een lange rechte weg in Westlake Village reed ik als laatste van de groep, mijn gedachten waren in Zwitserland. Mijn stuur werd bruusk uit mijn handen gerukt door een wortel die door het asfalt omhoog kwam. Mijn gedachten waren snel weer bij het fietsen, ik kon mijn stuur nog net terug vastpakken maar het achterwiel werd nu door de wortel in de lucht gekatapulteerd waardoor ik dan toch de kontrolle over mijn Felt verloor en ik har op het asfalt lande. Met als vervolg het bovenstaande.
We vervolgde na dit intermezzo onze rit richting Mulholland Highway. Op deze mooie bergstraat voelde ik me thuis en mijn lichaam zat nog vol met Adrenaline. Ik vloog de weg omhoog en kon de angst uit mijn benen fietsen. Na een mooie ronde in de Santa Monica Moutains keerden we terug in ons mooie hotel.
`s Morgens had een deel van de groep al een lange duurloop gedaan. Met de auto gingen we naar de start van de Sycamore Cabyon Trail. Hier liepen een mooie anderhalf uur richting Pacific en terug. Het lopen op deze trails is super. Afwisselend en omgeven door een super natuur.
Mijn lichamelijke en psychische wonden heilen snel en vandaag staat er een volgenden training gepland: een duurrit op de fiets.

Sportliche Grüsse
Alex